Ruch obrotowy cz. 5
Na tej zasadzie również łatwo zrozumieć można ruch ciał niebieskich. Księżyc dążąc do utrzymania swego ruchu w linii prostej z prędkością jednostajną (co stanowi jego siłę odśrodkową), jest jednocześnie przyciągany przez ziemię (siła dośrodkowa); pod wpływem tych 2 sił, działających na księżyc pod kątem, musi on bezustannie zmieniać kierunek swego ruchu, nie mogąc, z powodu przyciągania ziemi oddalić się od niej pod wpływem bezwładności, ani też, z powodu tej ostatniej, spaść na ziemię; tym sposobem musi on wciąż w jednakowej niemal od ziemi odległości krążyć dookoła niej, jak ciało, uwiązane na sznurku i obracane dookoła ręki. Tak również ziemia krąży dookoła słońca; tak krążą dookoła słońca jeszcze inne ciała niebieskie, t. zw. planety (Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun, oraz mnóstwo drobnych planetoid), z których najbliższa (Merkury), odległą jest od słońca o 8 milionów mil, najdalsza (Neptun) — o 600 milionów mil, (ziemia jest od słońca oddalona o 20 milionów mil); tak z kolei dookoła, planet krążą księżyce, czyli satelity (dookoła ziemi — 1 księżyc, Mars ma ich 2, Jowisz — 9, Saturn — oprócz krążących dookoła niego w płaszczyźnie jego równika świetlnych pierścieni, złożonych z pyłu, ma jeszcze 10 księżyców, gdy Uran i Neptun tylko po 2; pierwsze 2 planety, Merkury i Wenus nie mają satelitów).