Współbrzmienie cz. 3
Instrumenty dęte wydają ton wskutek drgania zawartego w nich powietrza, nie zaś samej rury (dlatego dotknięcie się rury nie tłumi tonu). Drgające w rurze powietrze tworzy również pół fale, czyli międzywęźla, oddzielone węzłami, jak przekonać się można, opuszczając do rury na nitce blaszany koszyczek z piaskiem; który w węzłach nie drga. Ton instrumentu dętego jest tym wyższy, im krótszy jest słup powietrza drgającego i im silniej dmiemy. Do instrumentów dętych zaliczamy piszczałki wargowe otwarte i kryte, wraz z fletami organowymi, oraz piszczałki języczkowe (trąby, rogi, puzony, fagoty, klarnety, oboje, harmonijki, oraz tchawicę z krtanią i strunami głosowymi, dla której rezonatorem jest jama ustna). Instrumenty oparte na drganiu prętów, płyt itp. (dzwony, kastaniety, talerze, tam-tam, bębny itd.) dają ton tym wyższy, im mniejsze i krótsze są ich części drgające. I one tworzą przy drganiu węzły, jak to pokazać można sypiąc na płytę poziomą piasek, który w czasie drgania zbiera się na nieb tylko w pewnych miejscach, zeskakując z międzywęźli i tworząc tym sposobem foremne, systematyczne figury.