Współbrzmienie cz. 2

Struna dodaje ton tym wyższy, im jest krótsza, cieńsza, lżejsza i silniej napięta. Gdy się jej dotykamy pośrodku palcem lub piórkiem, choćby lekko i tylko jedną połowę w ruch wprowadzimy, drgają obie połowy i wydają ton, lecz 2 razy wyższy, niż cała struna (oktawę tonu całej struny). Tak samo można ją podzielić na 3, 4 itd. części, dotknąwszy się w chwili jej uderzenia w odległości 1/3, itd. od jednego końca; za każdym razem brzmią wszystkie części, choć poruszamy tylko jedną, wydając ton coraz wyższy (dlatego np. w skrzypcach możemy z jednej struny wydobyć różne tony, przesuwając po niej palce, aby ją skrócić lub wydłużyć).

Gdy jedna część struny, podzielonej przez dotknięcie palcem, podnosi się ku górze, druga jednocześnie opada (gdy strunę uderzymy w odległości 1 cm od końca, sama, bez przytrzymania palcem, podzieli się na 2 części tak drgające, gdy ją uderzymy w odległości 1/6 — podzieli się na 3 części itd.). Punkty, dzielące strunę na części, tzw. węzły, nie drgają, jak można się przekonać, zawiesiwszy na strunie papierki, które z węzłów nie spadają; drgają tylko wszystkie części struny między węzłami, tzw. międzywęźla.