Prąd elektryczny cz. 1

Ogniwo i jego działanie. Jeżeli do naczynia szklanego rozcieńczonym kwasem siarkowym wstawimy płytkę cynkową Z i płytkę miedzianą K tak, aby się z sobą nie stykały i do górnych, wystających ponad ciecz końców tych płytek przyczepimy druty metaliczne, to po połączeniu tych drutów z sobą przekonamy się, że się rozgrzewają, a gdy je w ciemności rozłączamy, dostrzegamy w miejscu przerwania chwilowo małą iskrę elektryczną. Ponieważ ciepło powstaje z ruchu, a ten ruch w chwili przerwania drutów przedstawia się jako elektryczność, przeto wnioskujemy, że przez połączone druty biegnie w tym przyrządzie od jednej płytki ku drugiej elektryczność. Taki ruch elektryczności nazywamy prądem elektrycznym, albo galwanicznym. Cały ten przyrząd nazywamy ogniwem albo elementem elektrycznym; wstawione do kwasu płytki metaliczne nazywamy elektrodami, a druty – przewodnikami. Przekonano się, że ten prąd powstaje wskutek tego, że kwas działa bardzo silnie chemicznie na cynk, słabo zaś na miedź i że ta energia chemiczna zamienia się w energię elektryczną, wytwarzając, jak zwykle dwa rodzaje elektryczności: na cynku powstaje – el, w kwasie + El. Ta + el. przebiega przez kwas, jako przez dobry przewodnik, ku miedzi i dalej przez miedź i wychodzący z niej przewodnik – ku cynkowi. Koniec płyty miedzianej ogniwa nazywamy biegunem dodatnim, cynkowej biegunem ujemnym ogniwa.