Różnoimienność biegunów cz. 2

Gdy sztabkę czy igłę magnetyczną zawiesimy pośrodku poziomo, utrzymuje się ona ściśle w kierunku poziomym, równolegle do poziomu ziemi, tylko na równiku kuli ziemskiej, zwrócona jednym biegunem ku północy, drugim — ku południowi; w miarę, jak z tą igłą zbliżamy się ku północy kuli ziemskiej, biegun igły, zwrócony na północ, nachyla się stopniowo coraz bardziej ku ziemi, aż wreszcie w pewnym miejscu cała igła staje pionowo, zwrócona swym biegunem północnym ku ziemi.

Punkt na ziemi, na który ona wówczas wskazuje, jest północnym biegunem magnetycznym kuli ziemskiej; znajduje się on w pewnej odległości od bieguna północnego geograficznego. Z przeciwnej strony kuli ziemskiej mamy południowy biegun magnetyczny ziemi. Gdy dwie jednakowo namagnetyzowane sztabki stalowe położymy na sobie tak, że biegun północny jednego magnesu, leży na biegunie północnym drugiego, a biegun południowy jednego — na południowym drugiego, wówczas magnesy te przyciągają końcami żelazo silniej, niż każdy magnes oddzielnie; lecz gdy położymy jeden na drugi tak, że schodzą się biegunami różnoimiennymi, wówczas żadnym końcem żelaza nie przyciągają; magnetyzmy różnoimienne jednakowej siły wzajemnie się zobojętniają, jak np. wzajem się znoszą wielkości —5 i — 5, lub np. dolinka i tej samej objętości wzgórek, którym tę dolinkę zasypiemy.

Z tego powodu magnetyzm północny nazywają też dodatnim, południowy – ujemnym. W magnesach i igłach magnetycznych oznaczają zazwyczaj biegun północny naciętą kreską, znakiem +, literą N (nord — północ), lub odmienną barwą, południowy znakiem – lub literą S (siid — południe).