Ruch obrotowy cz. 7

Każde ciało niebieskie obraca się (wiruje) dookoła swej osi również zawsze z zachodu na wschód. Ponieważ, każdy punkt na równiku wirującej kuli musi przebyć dłuższą drogę w tym samym czasie, t. j. biec prędzej, niż punkt, leżący na niej bliżej biegunów i nabywa przez to większej siły odśrodkowej, t. j. silniej się stara odskoczyć od środka, niż punkty przy biegunach, przeto każda wirująca kula (tak samo i pierścień, obracający się dookoła swej średnicy), utworzona z materiału sprężystego, lub płynna, rozszerza się w kierunku równika, a spłaszcza się przy biegunach (tak się spłaszczała ziemia i inne planety, gdy się znajdowała jeszcze w stanie lotnym i płynnym). Siła odśrodkowa musi być, rzecz jasna, w każdej oddzielnej chwili, równa sile dośrodkowej. Badając warunki działania tych sił, przekonano się, że siła odśrodkowa jest proporcjonalna do masy i kwadratu prędkości obracającego się ciała, a odwrotnie proporcjonalna do promienia koła, które ciało zakreśla. Oznaczając dla krótkości wyrażenia tę siłę przez Od, masę (w gramach) – przez m, jej prędkość (w cm na sek.) – przez c, a promień zataczanego przez nią koła przez r, możemy napisać, że Od = (M x C)/r dyn.