Źródło głosu i słyszenie cz. 2

Gdy pociągamy smyczkiem po napiętej strunie, nierówności smyczka (smarowanego w tym celu kalafonią) uderzają o chropowatości struny. Głos ludzki powstaje przy wypuszczaniu powietrza z płuc przez tchawicę, stanowiącą rufę, prowadzącą do krtani, która zamknięta jest przeciętą przez środek przeponą, tak, że przepona składa się z 2 wiązadeł, czyli strun głosowych; powietrze idąc z płuc przez tchawicę, uderza w struny głosowe, przeciskając się przez szczelinę między niemi. Bez nagłego uderzenia niema głosu.

Organie ciał dźwięczących. Dzwon, struna, widełki stroikowe (kamerton), szkło cienkie itp., wydają po uderzeniu głos, słyszany przez czas pewien, jakkolwiek nie widzimy, aby się te  ciała poruszały, lub aby się w nich coś odbywało. Przekonać się jednak łatwo, że cząsteczki ciała, wydającego głos, drgają. Przyłóżmy do dźwięczących widełek stroikowych, do brzmiącego dzwonu czy struny, lekkie ciałko (kuleczkę bzu, papierek, koreczek, zapałkę), zawieszone na nitce, zobaczymy, stanie odrzucone i również drgać będzie.