Jod

Obok chlorków i bromków w wodzie mórz i jezior słynnych spotykamy związki jodu, o których można by powtórzyć to samo, co o tamtych, a mianowicie, że w wymienionych powyżej warunkach rozkładają się z wydzieleniem jodu. Związki jodowe nagromadzają się w roślinach żyjących w morzu i z popiołu tych roślin bywają otrzymywane fabrycznie, a w większej jeszcze ilości spotykamy je w szczególnym utworze mineralnym, nazywanym saletrą chilijską.

W zwykłej temp. jod jest ciałem stałem krystalicznym, z barwą ołówka i prawie metalicznym połyskiem. C. w. jego (woda=l) jest 4,95. Ogrzany do temp. 113,6 stopni topi się na ciecz czarną, około 200 stopni wre, przechodząc w parę pięknej fioletowej barwy, która od powietrza jest 8,72 raza, a od wodoru 127 razy cięższa. Zapach jodu przypomina chlor i brom, ale jest słabszy. Woda rozpuszcza w sobie tylko bardzo nieznaczną ilość jodu.

Własnościami chemicznymi jod zbliża się we wszystkich względach do chloru i bromu, lecz co do natężenia tych własności zajmuje ostatnie miejsce w szeregu. Związki bromu z metalami pod działaniem chloru wydzielają z siebie brom i przechodzą w chlorki, związki jodu z metalami ulegają takiemu samemu podstawieniu tak pod wpływem chloru, jak również i bromu. Jod nie bieli. Rozmaite ciecze rozpuszczają w sobie znaczne ilości jodu; roztwór spirytusowy, eterowy – ma barwę brunatną, chloroforowy zaś – fioletową. Na organizmy jod działa trująco.

Jod Używa się w medycynie, jako roztwór spirytusowy (jodyna), a nadto w pracowniach i fabrykach chemicznych.

Pierwiastek ten odkrył Courtois w 1812 r.